onuçağustos

gözlerinde yanan ateşler
karanlığın dumanında
tatlı bir fısıltı gibi
esti bütün saçlarımda
uçuşan mavi pırıltılar
kendime gelmem için
öptüler gözbebeklerimi.
duymadım ve görmedim sanki hiç
ben senin mavi gözlerini
hastalıklı vücutlar gibi eridi bedenim
sensizliğin yalnızlık gölüne dalarken
gözlerin yaktı benliğimi
eflatun bulutlar dudaklarımdan geçerken
yeşille mavi arası mutluluklar
pembe gülüşlerle birleşince
arayıp durur oldum seni
ve senliliğe hayran oldum
sensizliğe düşman olduğum gibi 

camdan tüm bu yüzler
tek tek kırılır düşler
bunca yalnız insan
notalara değerler
çekingen gülüşler
notalara değerler
şarkı bitince
geceden silinirler
bir iki şarkılık kabuslardan kaçış bu
aklım uyuşsa da yüreğim
yüreğim uyuşur mu ? 

ilkim

donuk gözlerle bakıp
buzdan ülüşünü versen
çekip gitsen sonra
tek bir söz söylemeden
bakakalsam ardından
kayıp hissetsem kendimi
dolaşsam sokaklarda
sensiz, garip başıma
hiç sevmediğim bu yalnız gezmeler
peşimi bırakmasa
sen sansam
karşıma her çıkanı
gözlerim seni arasa
otursam maviye karşı
kokunu getirse rüzgar
hatırlasam unutamadığımı
sonra kaybetmekten korksam
sarılsam içimdeki sana
sense hiç özlemesen beni
aklına hiç gelmesem
gözlerim görmez olsa
ben yine seni sevsem...


15 16 yaşlarımdı ve ilk denememdi 

yoksun sen!

yoksun sen!

gel dedim,
gidelim sonsuzun ufkuna
git dedin,
gelmem, inanmıyorum aşkına
ama dedim
kanıtla dedin
ve küçüldün gözümde
aşk kanıtlanır mı dedim
kanıt gerekli mi?
sen dedim
inanmak istemiyorsun
çünkü aslında yoksun!
dur dedim kendime
ve yok oldun sen
varlığın dedim
varlığın
bendeki kalp ağrısından ibaret ...